تاریخچه دایرکتوری مشاغل و یلوپیج
اصطلاح یلوپیج در حدود سال ۱۸۸۳ به وجود آمد. یک کارگر چاپ در شهر شاین در ایالات متحده در حال چاپ کتاب راهنمای تلفن بود که کاغذ سفید تمام کرد و به جای آن از کاغذ زرد استفاده کرد.
در ۱۸۸۶ روبن دانیلی اولین راهنمای رسمی یلوپیج ها را منتشر کرد که یک نوآوری در صنعت بود. امروزه عبارت یلوپیج ها به صورت جهانی استفاده می شود. چه کشورهایی که زبانشان انگلیسی است و چه کشورهایی که زبانشان انگلیسی نیست.
آمریکا در هیچ جایی ثبت نکرد که امتیاز اصطلاح “یلوپیج” برای خودش است . بنابراین بسیاری از کمپانی ها و کشورهای دیگر از این نام به صورت آزادانه استفاده کردند.
یلوپیچ‌ها فهرستی از کسب‌وکارهای محلی براساس حروف الفبا و به صورت مجزا برای هر منطقه جغرافیایی به شهروندان ارائه می‌دهد. عمده تمرکز و تقسیم‌بندی یلوپیچ‌ها طبق عرف و تاریخچه آنها براساس شماره تلفن‌هاست اما گاهی دیده می‌شود که برخی ناشران بر روی جمعیتی خاص (مثلا تهران) یا کسب‌وکاری مشخص (به عنوان مثال، شرکت‌های تبلیغاتی) تمرکز می‌کنند.
تعداد زیادی از منتشرکننده های دایرکتوری‌ها وجود دارند که به صورت مستقل عمل می‌کنند.
دایرکتورهای یلوپیج معمولا به صورت سالانه منتشر می شوند و به صورت رایگان در همه کسب و کارها و مناطق تحت پوشش توزیع می شوند و چه چیزی بهتر از این موقعیت برای صاحبین کسب‌وکار؟
لیست های موجود در یلوپیج ها بسیار ساده هستند و متنشان سیاهرنگ با اندازه بسیار کوچک است.
منتشرکنندگان یلوپیج ها با فروش فضاهای تبلیغاتی سود می کنند.
مردم معمولی از یلوپیچ‌ها برای به دست آوردن اطلاعات کسب‌وکارهای موردنیاز خود در سطح شهر استفاده می‌کنند و صاحبین کسب‌وکار و تجار نیز با استفاده از کادر تبلیغات موجود در آن، به عنوان محلی برای معرفی خود و تجارتی که به آن مشغولند.